“De koele tante”…ze is aanwezig, zeker. Ze moet namelijk verplicht deelnemen aan de training persoonlijke ontwikkeling. Maar daar voor heeft ze eigenlijk geen tijd. Ze heeft het huiswerk ook niet gemaakt, want tja…te druk met veel belangrijkere zaken. Ze vindt het allemaal onzin, werken aan je persoonlijke groei.
Maar niets is wat het lijkt……Als wij de groep vragen iets te delen met elkaar wat ze nog niet van elkaar weten, komen de persoonlijke anekdotes op tafel en stelt de groep zich erg kwetsbaar op. De koele tante is aan de beurt en ze breekt…tranen schieten in haar ogen en ze begint schoorvoetend te vertellen over vroeger, het patroon in het ouderlijk gezien en dat het ‘not-done’ was om je kwetsbaar op te stellen.
Geëmotioneerd vertelt ze eigenlijk op zoek te zijn naar erkenning & waardering, iemand die zegt dat ze het goed doet, iemand die haar ziet, haar een schouderklopje geeft of een arm om haar heen slaat. Maar ze begrijpt tegelijkertijd dat ze dat niet krijgt zolang zij zich onafhankelijk en afstandelijk opstelt.
Ondertussen staan de tranen in de ogen van haar collega’s; is dit werkelijk de koele tante, die afstandelijke collega die altijd zo stevig in haar schoenen staat? Geeft zij nu aan dat ze anderen nodig heeft?
Het is mooi om te zien dat het tonen van kwetsbaarheid veel teweegbrengt in een team. Het zorgt voor begrip voor elkaar en het krijgen van vertrouwen in elkaar en dát is de basis van een goed team. Van daaruit kun je verder bouwen.
Onze Leergang en Workshops gaan veelal gepaard met een lach én een traan. Soms is dat laatste even nodig, om iets te doorbreken, om het vertrouwen weer te krijgen, om weer vooruit te gaan en te bouwen. Wij zijn er om het ijs te breken. En wat die koele tante betreft? Die heeft die middag heel veel knuffels gekregen en ging opgelucht naar huis.
